Zat je net als ik op een mooie avond lekker te grasduinen op het internet en kwam je toen de Kilimanjaro in Tanzania tegen? Ik besloot ter plekke om me in te schrijven als deelnemer aan de Kili-Challenge van Warchild. Mocht jij niet zo instinctmatig keuzes maken en je wilt het eerst voor jezelf verantwoorden dan heb ik in ieder geval alvast zeven redenen om een bijna 6 kilometer hoge berg te beklimmen. Mijn eerste blog met fotografie en verhalen over Tanzania en de Kilimanjaro.
1. Een doel stellen
2. Voorbereiden is een doel op zich
3. De top ligt in een ander continent
4. Fysieke uitdaging
5. Mentale uitdaging
6. Je maakt kennis met een andere cultuur
7. Je maakt kennis met de gidsen van de Kilimanjaro
1. Een doel stellen
Als je voor iets een perfect, duidelijk afgebakend en spits doel kunt omschrijving is het wel voor de beklimming van een berg. Elke berg is natuurlijk prima om als doel te stellen. Het is ook heel duidelijk als je je doel niet haalt. Dat wil trouwens niet zeggen dat de reis op zich al niet een fantastische belevenis is, maar uiteindelijk aan het eind van de rit, of in ieder geval voordat je weer gaat afdalen, weet je heel goed. Ik ben op die top geweest, ik heb dat gepresteerd, zeker met veel hulp van anderen en dat is dan ook wat het zo mooi maakt. Alleen al het stellen van het doel: Ik bereik de top van de Kilimanjaro is iets wat je vleugels kan geven. Zelf heb ik er nog een doel aan vastgeknoopt. Een goed doel door in de voorbereiding minimaal €2400 in te zamelen voor Warchild. Uiteindelijk was het bijna €5300. Het bedrag dat ik samen met alle mensen die een donatie hebben gedaan heb kunnen bijdragen aan de hulp aan kinderen in oorlogsgebied.
2. Voorbereiden is een doel op zich
De voorbereiding is een doel op zich. Als ik het geld inzamelen en alles wat daarbij hoort apart zet was het voorbereiden een expeditie op zich. Wandelen, kleding kopen, wandelen, uitrusting kopen, wandelen met rugzak, uitrusting lenen of bij elkaar scharrelen. Nog meer wandelen met rugzak, meer sporten dan normaal, wandelen met rugzak en camera, op één voet je tandenpoetsen (balans en kracht in je enkels kweken). Wandelen met rugzak, camera en familie of vrienden, bootcamp, nog meer wandelen met rugzak, camera en statief in mul zand of onverharde paden.
Je zult verbaasd staan dat je nog zoveel spullen nodig hebt voor de beklimming van wat in de basis een ” wandelberg” is. Je loopt namelijk door meerdere klimaatzones rondom en op de berg. Van 30 Celsius beneden tot -20 Celsius boven op de top. Van kurkdroge blauwe luchten tot stortregens zoals ik ze in Nederland zelden heb gezien, en ja inderdaad op de Kilimanjaro wel. Het kost ook nog wel wat als je alles nieuw wilt kopen. Gelukkig heeft Decathlon een mooie selectie betaalbare spullen die ook nog eens echt goed zijn. Het duurste wat ik er gekocht heb waren een Hard Shell regenjas en regenbroek. Nog nooit eerder zo goede regenkleding gedragen.
Mijn camera die ik mee had voor de fotografie, was een Fujifilm X-T20. Een heerlijke lichte systeemcamera. Als extra had ik een draagsysteem aan mijn rugzak schouderriem gekoppeld. Hiermee kon ik de camera binnen bereik meedragen en toch mijn handen vrijhouden voor de wandelstokken of het vastpakken van rotswanden.
3. De top ligt op een ander continent
De top van de Kilimanjaro, nou de hele berg en alles wat erop en aan zit ligt in Afrika. Dat op zich is al een mooie reden om ernaartoe te gaan. Je zou denken dat het er niet toe doet maar het idee dat je in Afrika bent, de geluiden, de geur zelfs de kleur van de luchten en de omgeving die je ziet zijn zo compleet anders dan Europa en helemaal Nederland dat dit op zich eigenlijk al reden genoeg is om naar Tanzania af te reizen.
4. Fysieke uitdaging
Bijna 6 kilometer omhooglopen vraagt wel wat van je lichaam. Bergklim technisch is de Kilimanjaro een wandelberg. Je kunt in feite zonder hulpmiddelen naar de top lopen. Dat wil niet zeggen dat het geen moeite kost om die klim omhoog te maken. Dag na dag loop je omhoog, soms over makkelijk begaanbare paden, soms van rots naar rots lopend, soms klauterend. Telkens omhoog en op een aantal plekken op de route(s), er zijn er een stuk of negen van vijf tot negen dagen, gaat het echt knettersteil omhoog. Het is dan letterlijk, zeker op de laatste 9 uur voetje voor voetje lopen om niet buiten adem te raken. En dat gaat bijna iedereen lukken… buiten adem raken. Vergis je niet wat het gebrek aan zuurstof in de lucht doet op je prestatieniveau en op de snelheid waarop je naar boven mag maar meer nog kunt.
Hoogteziekte is dan ook een van de grootste, waarschijnlijk zelfs de grootste oorzaak om niet tot de top te komen. Je kunt je ertegen wapenen en op voorbereiden als je geld en tijd genoeg hebt met bijvoorbeeld slapen in onder_ drukcabines of tenten. Je kunt zelfs besluiten om op grote hoogte in de Alpen te verblijven in de periode kort voordat je naar de Kili vertrekt, maar de meest gekozen vorm is het preventief of curatief slikken van Diamox. Het heeft een beetje wat onwennige bijwerkingen die voor ieder persoon weer anders zijn en ander worden ervaren. Het neemt in ieder geval de grootste problemen van hoogteziekte weg als je op tijd bent met het gebruik. Zelf had ik er op dag twee en drie erg veel last van (hoogteziekte) maar het gebruik van dit geneesmiddel maakt het voor mij mogelijk om de topte bereiken. Een aantal expeditie genoten hebben het niet nodig gehad, maar die kwamen op het tandvlees boven en het had geen dag langer moeten duren … of in dit geval juist wel want langzamer omhoog is ook een prima manier.
5. Mentale uitdaging
Ga ik het halen. Krijg ik een blessure. Ga ik last krijgen van hoogteziekte. Het zijn zo maar wat issues die je onderweg tegen zult komen in je hoofd. Onzekerheden, ongrijpbare invloeden en de angst om niet te voldoen aan de maatstaf, en er is er maar één, dat is het halen van de top. Uiteraard gaat iedereen hier helemaal op zijn of haar eigen manier mee om. Kun je goed relativeren en kun je alle invloeden waar je toch geen invloed op hebt als gegeven beschouwen dan is de Kili prima te doen. Heb je daar iets meer moeite mee dan zou ik zeggen. Ga de uitdaging aan. Wat een prachtige manier om juist in je persoonlijke ontwikkeling op dat gebied mooie stappen te maken.
6. Je maakt kennis met een andere cultuur
En dat begint al gelijk bij aankomst op het vliegveld. Waar je gewend bent aan de geoliede en vlekkeloos lopende en logisch georganiseerde machine die Schiphol heet kom je in de aankomsthal van Kilimanjaro International voor een verassing te staan. Misschien nog net niet het totale tegenbeeld maar de volkscultuur van Tanzania wordt je gelijk duidelijk. Inefficiënt, onlogisch, alsof ze het net gisteren bedacht hebben hoe ze het moeten doen, ……. maar oh zo vrolijk, zoveel levenslust, en iedereen doet er alles aan om het naar je zin te maken. Wat een verademing. Sommige mensen snappen dat niet helemaal die andere levenswijze, inslag. Die worden boos dat ze van de ene naar de andere rij moeten. Worden boos dat de rij met mensen die al een Visum hebben er drie keer langer over doet om door de douane te komen dan de langere rij met mensen die nog geen visum hebben. Met vriendelijkheid, geduld een positieve instelling en een leuk gesprek kom je in Tanzania een heel eind. Ik vermoed zelfs dat je daar over de hele wereld een heel eind mee komt.
Nu kan ik je gaan vertellen wat er nog meer anders is dan in Nederland. Mijn samenvatting: ongeveer alles. De dragers (porters) op de berg vatten in mijn beeldvorming de volksaard heel goed samen. Hard werken, je stinkende best doen, veel zingen, altijd vrolijk zijn en als je het niet met elkaar eens bent, zo hard mogelijk en zo snel als mogelijk tegen de ander in praten tot een of de ander zich gewonnen geeft. Prachtig om mee te maken. Oh en buiten hun eigen spullen dragen ze ieder ook nog eens 15 – 20 kg aan kampmateriaal op hun nek, rug buik of hoofd. Evengoed zijn ze niet bij te houden. Omhoog niet en naar beneden al helemaal niet.
7. Je maakt kennis met de gidsen van de Kilimanjaro
Naast de dragers zijn er ook gidsen mee. Mannen en vrouwen die begonnen zijn als drager, maar door hun kwaliteiten uitgekozen zijn om trainingen te volgen en ervaring op te doen om als gids te werken. Serious business in een land als Tanzania. Een goed betaalde baan (naar Tanzaniaanse maatstaf) en waar niet alleen kennis vereist is. Ook enige kennis van Engels, saamhorigheidsgevoel, zangtalent, vrolijkheid, opofferingsgezindheid zijn kenmerken die deze gidsen allemaal hebben. Na veel vijven en zessen wist ik ze voor de camera te krijgen, de zeven gidsen van de West Africa Walking Company die ons zo goed naar boven en beneden hebben begeleid. De gids met de hoofdband, lichtblauwe fleece, net achter de medeloopster met de rode jas is Lucia, mijn persoonlijke heldin. Ze heeft me er, de twee dagen dat ik echt veel last van hoogteziekte had, doorheen gesleept en wist het zo voor elkaar te krijgen dat ze op een moment dat het er echt toe deed mij mijn rugzak wist te ontfutselen. Trots overboord maar het was net het zetje wat ik op dat moment nodig had om door te gaan en dag vier te kunnen starten zonder last van hoogteziekte.
