De wens om (nog meer) uit de schaduw te stappen en daarbij om dat niet alleen maar samen te doen.

Mooie methode die vooral heel erg helpt om diepgang in het gesprek te krijgen. En zorgt voor openheid en veiligheid. Ook door de manier hoe René het begeleidt.

Boeiend, inzicht gevend, hartverwarmend. En het brengt me nog meer bij stilte in mezelf, bij wat ik soms noem ‘de ervaring van een vredige en sprankelende energie’.

Niets. Dat is een raar antwoord. Maar het voelt alsof ik het eigenlijk altijd al wist. Dat het ongeveer zo zou gaan en zo zou zijn. Niet de details, die zijn verrassend. Maar op een dieper niveau voel ik een soort herkenning van ‘ja, natuurlijk ging dat moment sowieso komen dat steeds meer mensen uit de schaduw stappen en zich verbinden en zich durven uitspreken. En natuurlijk voelt het dan zo, dat wist ik al. Dat doet er niets aan af dat het fantastisch is om nu echt te ervaren dat het aan het gebeuren is.’

Vooral die al genoemde innerlijke ervaring. Een verdieping daarvan. En daarbij nog meer vertrouwen dat ik ‘het’ door me heen mag laten stromen en dat ik daar niet alleen in sta. Integendeel, dat we met zo velen zijn!

Nieuwsgierigheid naar wat dit gesprek mij en ons zou brengen.

Het leidde tot een open en waardevol gesprek. Goed om bij deze methode ook te beginnen met een blik op de toekomst. Doe ik in mijn werk ook vaak, maar dan onder andere termen zoals “declared future” en “backcasting”.

Vol verbinding en aandacht voor elkaar. Mooi. Ik heb mij geen moment verveeld. Toch had ik op voorhand op meer gehoopt. Ik gaf het al gekscherend aan “ik heb hoge verwachtingen”. Ik licht dat hierna wel toe.

Niet zozeer de inhoud, wel wat er gebeurde. Bijvoorbeeld het verhaal van P. over Witte Donderdag, inclusief wat voor betekenis dat voor haar heeft. Dat wist ik nog niet op deze manier en verrast mij daardoor. Het zorgt bovendien voor nog meer verbinding door dit te delen met elkaar. Ook vond ik het een verrassend moment wat er gebeurde nadat jij de samenvattende woorden aan het eind weergaf. Ik zei toen “Prachtig”, maar met een ondertoon van “prachtige woorden, maar het doet mij op deze manier niet zo veel”. P. kwam toen meteen daarna vol tranen met een vergelijkbaar antwoord. Maar met een ondertoon van “ik voel hoe bijzonder het zou zijn als dit de realiteit is”. Dat verraste mij, in aangename zin.

Besef dat het bevalt om de rol te vervullen van “inbrengen wat past maar nog niet gezegd wordt”. Dat doe ik al wel vaker, maar de sessie heeft mij gesterkt in het besef dat het goed is om dat te doen. En te durven doen. Dat is een antwoord gericht op actie en voornemens. Het tweede antwoord richt zich op verbinding. Daar zit voor mij misschien nog wel de meeste meerwaarde. Om dit zo samen te kunnen doen is bijzonder en versterkt onze band. En dan bedoel ik niet alleen als vier deelnemers, maar de band tussen ons vijven.

Het doet mij ook denken aan wat ik meemaak bij de Foundation for Natural Leadership. Ik sprak daar laatst een deelnemer die ik kende. Toen ik hem vroeg hoe hij terugkeek op de trail zei hij “na de geboorte van mijn kinderen en het trouwen met mijn vrouw is dit het meest impactvolle dat ik in mijn leven heb meegemaakt”. Prachtig toch? Alleen wel jammer van al die dagen onderwijs die dus minder impactvol waren ….